Получить забытый пароль
Tofiq Bayram. Səttar çələngi
Tofiq Bayram. Səttar çələngi
Xitab
Sənə söz çələngi hörürəm, ustad,
Qəlbimə silinməz adın yazılıb.
Səni öz evimdə görürəm, ustad,
Başımın üstündə şəklin asılıb.
İllərlə səsini dinləməsəm də,
Gözlərin ən yaxın həmsöhbətimdir.
Mən sənə yaraşan söz deməsəm də,
Qəbul et, ruhuna məhəbbətimdir.
Bir sinədə üç ürək
Necə şer deyir bu lal qayalar?
Nə gözüm yorulur, nə könlüm doyur,
Bu dilsiz ağaclar necə oxuyur?
Dil açıb danışır rənglər, boyalar.
Rəssamlıq ilahi vergiydi səndə,
Bəs necə oxutdun gülü, çiçəyi?
Görünür üç ürək varmış sinəndə:
Füzuli, Üzeyir, Səttar ürəyi!
Dahilik
Şəninə yüz yerdə tərif, söz olub,
Rəqibin az olub desəm, düz olmaz.
Neçə siyahıdan adın pozulub,
Tarixə yazılıb, heç vaxt pozulmaz.
Məcnunu olduğun təbiət kimi
Xalqın ürəyində ilahiləşdin.
Bütün paxıllara bir ibrət kimi
Rəqiblər kiçildi, sən dahiləşdin.
Mənim günahım
Bir dəfə yanında şer oxudum,
Sən də Füzulini gətirdin dilə.
İstədim dediyim sözləri udum,
Tər töküb əridim hey gilə-gilə.
Sənə söz qoşuram...cəsarətə bax!
Ay ustad, bağışla, ərk edirəm.
Qəbrinin üstünə gələndə ancaq
Sənə Füzulidən şer deyirəm.
Şairin hədiyyəsi
Şair saatını açıb qolundan,
Sənə bağışlayıb dedi sözünü:
Əqrəblər qolunda səslənən zaman
Dinlə ürəyimin döyüntüsünü.
On beş il onunla ölçdün həyatı,
Dedin:-Dost bəxşişi ömrü uzadır.
...Muzeydə görürəm həmin saatı,
Onun ilk sahibi Rəsul Rzadır.
Məsçid – muzey
Qoşa minarəli kənd məsçidini
Ellər ziyarətə gəlir hər səhər.
Şəkli günah sayan «Quran»ı, dini
Danır divardakı əlvan lövhələr.
Bura könüllərin ən yaxın evi,
Kəndin yaraşığı, bəzəyi oldu.
Gözə görünməyən allahın evi
Sənət allahının muzeyi oldu.
Siqaret
İştahla udardın acı zəhəri,
Sinən tüstülənən ocaq kimiydi.
Çəkdiyin «Avrora» illərdən bəri
Əlində altıncı barmaq kimiydi...
İndi tunc heykəlsən, dağ boyda, nəhəng,
Yenə saxlamısan öz adətini:
Üfüqlər uzanıb qızıl şamlar tək
Yandırmaq istəyir siqaretini...
Yamanlığa yaxşılıq
Təbiət gözəllik vermədi sənə,
Həmişə gözlərin qəmə büründü.
Bir ürək bəxş etti odlu sinənə,
O ürək əlində fırçaya döndü.
Sən də əvəz çıxıb kamına çatdın,
Bu «pislik» hamının gəlməz əlindən;
Onu özündən də gözəl yaratdın,
Təbiət utansın öz əməlindən.
Ağlı korlar
Sənə «mənzərəçi» deyirdi biri,
Elə bil muğama o, caz deyirdi.
Elə bil Sabirə qəzəl şairi,
Dahi Rafaelə rəngsaz deyirdi.
Anlada bilmədim o ürəksizə
İnsan ürəyidir çəkdiyin çiçək.
Fırçanla sən bizi göstərdin bizə,
Bunu ağlı korlar çətin görəcək.
Sən yeriyəndə
Üzündə illərin qəmli naxışı
Torpağın üstündə addımlayaraq
Gözlərin yamyaşıl, saçların dümağ
Özündə gəzdirdin baharı, qışı.
Saçına rəng qonub dumanda, çəndə,
Gözündən yamyaşıl bir sel axırdı.
Elə bil küçəylə sən yeriyəndə
Kəpəz yeriyirdi, Göy göl axırdı.
Şöhrət
İş otağın ən yuxarı mərtəbədəydi,
Hər gün ora pillə-pillə çıxmaqdı peşən.
Çox dedilər aşağı düş, xətrinə dəydi,
Dedin: burda gərək Ayla, Günlə görüşəm.
Nə yaxşı ki, əzəl gündən axtarıb, seçib,
Öz adına layiq yerə qalxdın, ucaldın.
Sən həyatda addım-addım çətin yol keçib,
Qartal kimi əbədilik zirvədə qaldın.
Ruhun şad olsun
Dedin məzarımı kəndimdə qazın,
Yanıma bir fırça qoyun, bir çiçək.
Adicə bir daşa adımı yazın,
Xətrimi istəyən özü gələcək...
Qələm çək hər dərdin, azarın üstə,
Fırçan intizardan qoy azad olsun...
Heykəlin ucalıb məzarın üstə,
Səttar Bəhlulzadə, ruhun şad olsun!
